Door het samengaan van de vier landelijke bureaus met elk een eigen bibliotheek waren er van de belangrijkste vaktijdschriften minstens dubbele jaargangen.

Mede geholpen door mijn kennis uit de Sagema-documentatiepool, selecteerde ik maandenlang in en buiten werktijd artikelen die ik de moeite waard vond, scheurde ze uit het tijdschrift en schreef er trefwoorden op. Op zolder thuis maakte ik stapeltjes per trefwoord of groepering van trefwoorden. Zo doende ontdekte ik de drie delen voor het handboek 'Hulpverlenen en veranderen', en voor elk deel een onderverdeling:

Het oordeel of een bepaald artikel opnieuw in het handboek gepubliceerd zou kunnen worden, liet ik afhangen van telkens twee medebeoordelende redactieleden. Er waren overigens ook artikelen die rechtstreeks voor het handboek werden geschreven, zodat omstreeks 1980 geconstateerd kon worden dat het driedelige boek van meer dan 2000 bladzijden bestond uit Nederlandse en vertaalde artikelen, naast vele originele artikelen en inleidingen, 'ten geleides', documentatie over opleidingen en instellingen en een alfabetische index.

Deze classificatie-ontwikkeling primair op grond van het reeds verschenen materiaal, was nieuw in mijn beleving. Het waren drie subjectclassificaties die soms arbitraire beslissingen vereisten voor wat betreft het deel (I, II, of III) waarin een artikel het beste kon worden teruggevonden.

Dit keuzeprobleem lost de UDC in theorie op door een uitgebreid stelsel van regels om de verschillende invalshoeken van een document aan elkaar te relateren, maar ten slotte moet er toch voor elk document één fysieke plek worden vastgesteld, waar je het terug kunt vinden, net als in het handboek.